Tan ve Çınar, yaklaşık 1,5 senedir arkadaşlar... Yani Çınar'ın, kuzenlerinden sonra en çok gördüğü, en uzun süredir tanıdığı arkadaşı. Ve yaşlarının daha 3'ü bulmadığı düşünülürse, kendi ömürleri için oldukça uzun bir süredir de tanışıyorlar demektir.
İlk tanıştıklarında tek tük kelimeler söyleyebiliyorlardı... zaman içinde, tabii ki hem kendileri, hem de arkadaşlıkları değişti, gelişti. "Evven ve Tan" (ve son zamanlarda Osman) bizim için vazgeçilmez bir ekip artık. Özlenen, görmek istenen, görülmeyince fotoğrafları öpülen...
Dün yine bu ekiple birlikteyken, Tan ve Çınar kuzu kuzu oturmuş yemeklerini yiyorken, Tan dönüp Çınar'a bir şey sordu (içeriğini gerçekten anımsayamıyorum). Çınar da döndü ve ona yanıt verdi. Sonra bir süre daha (tabii kısa bir süre) böyle "sohbet" ettiler. Sohbet etmek... daha dün Pembe Kurbağa'da Ali Nihat Abi'ye kıkır kıkır gülüp kendi hallerinde takılmıyor muydu bunlar?
Çocuğunun büyüdüğünü, artık arkadaşlıklar kurabildiğini, "sohbet edebildiğini" görmek başlı başına duygu seli yaratabilecek bir şeyken, üstüne bir de çocuğun gibi sevdiğin başka bir bal damlasının da büyüdüğüne şahit olmak içimde fırtınalar kopardı...
İyi ki varsınız be yavrular... seviyorum sizi!
2 yorum:
Çok şirinler, yerim onların sohbetlerini :))
Büyümüşlerde sohbet ediyorlar..Şimdi ilginç geliyor ama okula başlayıp büyüdüklerinde daha da ilginç gelecek bizlere :)
keyifli haftalar dilerim :)
O sohbetlere şahit oldukça inan ben de inanılmaz duygulanıyorum, çok hoşuma gidiyor, büyüdüğünü hissediyorum.
Yorum Gönder