Yuva Notları -II

"Bugün pazartesi, Bebek Koala anaokuluna vardı bile. (...) Eşyalarını dolaba yerleştiriyor, dolap kapağına güzel bir resmini yapıştırmayı da unutmamış.

(...) Bam bam bam, badabam! Gün müzikle başlıyor.

(...) Her yerde boya kalemleri, keçeli kalemler, fırçalar var. (...) Bebek Koala önlüğünü giyip resim yapmaya başlıyor. Burnunun ucuna bile boya bulaşmış!

(...) Bebek Koala ve arkadaşları bahçede oynuyorlar. Salıncaklar, kaydıraklar, hayvanlar, tahterevalliler...

(...) Eğlenceli bir öğle yemeğinden sonra Bebek Koala yoruluyor. (...) Anaokulunda sanki gece oldu, herkes uyuyor. Şışt, sessizlik lütfen!

(...) Bebek Koala ve arkadaşları evcilik oynuyor, taklalar atıyor, jimnastik oynuyorlar! Ne kadar eğlenceli! (...) İkindi kahvaltısından sonra öğretmenleri çocuklara en sevdikleri hikaye kitabını okuyor.

(...) Bebek Koala anaokulunu çok seviyor. Yeni arkadaşlar da edindi. (...) Günün bitmesini hiç istemiyor!"  

Bu satırlar, minik adama yeni aldığımız "Bebek Koala Anaokulunda" kitabından. Tam aklımdaki anaokulunu anlatıyor kitap. O yüzden, görür görmez atladım üstüne! Biraz da, minik adam yuvaya başlamadan önce bir kulak dolgunluğu olsun istedim... O anlamda işe yarayacak mı bilmem ama, yeni kitabını pek sevdi bizimki. Bütün haftasonu yalnızca bunu okuduk. Haziran'da da bunları hatırlamasını diliyorum şu an :)

Dediğim gibi, tam aklımdaki anaokulunu anlatıyor kitap! Çocuklar birlikte müzik yapıyor, şarkı söylüyorlar, resim yapıyorlar, bahçede oynuyorlar, öğle uykusuna yatıyorlar, ikindi kahvaltısı yapıp hikaye dinliyorlar, yeniden oyunlar oynuyorlar... ve Bebek Koala günün bitmesini hiç istemiyor! Biz de böyle bir yuva arıyorduk minik adama...

...ve bulduk! Hatta bir değil, iki tane bulduk! Ve şimdi de hangisini seçelim, karar veremiyoruz.

Tamam, baştan başlıyorum: Daha önceden gittiğimiz Montessori önokulu olan okul (gerçekten yuva diyemeyeceğim) beni yalnızca Montessori sisteminden soğutmakla kalmamış "insanların 'iyi' diye referens verdikleri yuva burasıysa kötülerini düşünemiyorum" diye endişelendirmişti bile! Aslında bu önceden gittiğimiz okulun yuva olarak tasarlanmış binası, yüzme havuzu, jimnastik salonu, sosyal ve kültürel aktiviteleri müthişti, ama ah o didaktik eğitim çabaları yok mu! Bizi gezdiren bayanın Madame Montesorri olduğundan bile şüphelendim bir an. Tam bir fransız mürebbiyesi havasındaydı! Ruhum sıkılmıştı! O yüzden, Montessori'lere biraz tepkili olarak başladı yuva turumuz. Ama, Montessori olmayan yuva bulmak da çok kolay olmadığı için "mecburen" kattık turun içine 1-2 tane!

Gittiğimiz ilk yuva da Montessori okuluydu. Ama bizim için Monte-sorry oldu; çünkü, kapıyı açan olmadı. Zaten, apartman girişinde bir daire olması, camlarının kesekağıdı kaplı olması (her ne kadar üzerine çiçekler yapıştırılmış olsa da) ve gündüz vakti içeride ışık yanıyor olması koca bir eksi yazmıştı hanelerine. Bir de üstüne içeri girmekte zorlanınca, daha onlar kapıyı açmadan (ki 5 dakika kadar da şans verip bekledik) çıkıp gittik gezmeden!

İkinci yuvamız, "konvansiyonel" anaokullarındandı.  Bahçe katında, aslında dükkan olarak tasarlanmış iki katlı bir daireydi burası. Öğlen uykusu saatinde gelmiş olmamız nedeniyle işleyişi pek göremedik. Ama, ne eşime ne de bana profesyonel bir yermiş gibi gelmedi. Zaten, okul yöneticisi de, işleyişten çok yemek kalitesini daha bir ön plana çıkarma hevesindeydi :) Ev yapımı reçeller, taze meyve suları, ev yapımı kekler, börekler... ağzımın suyu akmadı değil ama, yuva kalitesi olarak pek de ikna olmadım. Güzel yönleri de vardı tabii, yapılan aktivitelerden fotoğraflı mailler yoluyla ailelere günlük olarak haber verilmesi gibi. Ama biz bir türlü ısınamadık. Bir de, bahçesinin olmamasından, olan bahçeye de bir kaç kere çevre yolunda araba düştüğü için çocukları hava almaya civar bir parka götürmelerinden de pek hoşlanmadık...

Sonra, yine bir Montessori önokuluna gittik: Binbir Çiçek Çocuklar Evi. Ben, tanımından dolayı, biraz ön yargılı girdim içeri. Ama, itiraf etmeliyim, kocaman müstakil binalarından ve binanın önündeki kocaman çocuk parkından etkilenmedim değil! Bizi, çok güleryüzlü bir bayan karşıladı. Hilal Hanım, okul yöneticisi, aynı zamanda da psikolojik danışman. Amerika'da Montessori eğitimi almış. O kısmı beni çok da ilgilendirmedi; kendisinin çok tatlı ve güleryüzlü olması yetti. Diğer Montessori okulunun aksine, çok sıcak bir ortam karşıladı bizi Binbir Çiçek'te. Zaten, Montessori eğitimine 3 yaşa yakın geçiyorlarmış. Bizim minik adam buraya başlarsa, önce "toddler" sınıfına gidecekmiş. Burada da Montessori materyalleri var (tanıtım amaçlı), ama bildiğiniz normal oyuncaklar, yapbozlar, kitaplar da var. "Toddler" ekibi binanın giriş katında gününü geçiriyor, diğer katlarla ilgileri yok. O katlardan haftanın belirli günleri resim öğretmenleri, orf öğretmenleri, bale/dans öğretmenleri gelip miniklerle oynuyorlar. Yalnızca toddler katını gezmedik tabii ki, diğer katlara da çıktık. O kadar ferah bir ortamı vardı ki yuvanın, içimiz açıldı! Yüzümüz güldü. Çocuklar da pek mutlu, pek meşgul görünüyorlardı. Bana tek "hah, olmazsa eksik kalırmışsınız" dedirten "yuvanın dilinin İngilizce olması" oldu. Tamam, Amerikalı eğitmenleri de varmış ama, yani... nedenini anladık, elçiliklerden pek çok çocuk var yuvada. Dolayısıyla, ortak bir dil geliştirmeye çalışıyorlar ama, Türkçe de olabilir o dil, bizimkiler sanki çok mu anlıyor allah aşkına? :)) Her neyse, ortam o kadar güzeldi, çocuklar o kadar şirin ve mutluydular, bahçe o kadar etkileyiciydi, ve Hilal Hanım o kadar şekerdi ki, çok da önemsemedik açıkçası... önemseyemedik :) Uyku, tuvalet eğitimi, beslenme konusundaki yaklaşımları da tam kafama göre olunca, tamam, dedik: Bu yuvayı deftere yazalım!

Son gittiğimiz yuva da, Nurturia'dan tavsiye, Çekirdek Yuva idi. Aslında, Çekirdek Junior. Çünkü, 1.5-3 yaş grubu Junior'a gidiyor. Büyüdükleri zaman da "büyük" binaya geçiyorlar! "Junior" kısmı, müstakil bina değil. Yine apartman giriş katında, iki katlı bir daire. İçerisi biraz sıkışık geldi bize aslında, ama burada da Çocuk Gelişim Uzmanı Funda Hanım içimizi ferahlattı! Böyle tatlı insanlar lazım yuvalara. Şıkır şıkır, neşeli! Çekirdek'te saydığım ilk 6 maddenin hepsi var! Hem de en güzel haliyle! Fazlası yok :)  Uyku, tuvalet eğitimi, beslenme konularında hemfikir olduğumuz anlaşıldı! Funda Hanım bize o kadar çok zaman ayırdı ki, arkadaş olduk neredeyse :)) Tam "Bebek Koala Anaokulunda" kitabında anlatılan yuva burası! Kocaman, oyuncaklarla dolu, sebze-meyve ektikleri, gözlerden ırak bahçesi bizi en çok etkileyen yeri oldu! Drama atöylesi, sanat atölyesi, bilişsel atöyle (kavramların tanıtıldığı kısımmış) gibi bölümlerini sevdim ben. Bir de, kitap okuma bölümüne bayıldım! Minik bir kütüphane önünde minderler, tepeden sarkan bir cibinlik! Çok sıcak, gizli bir mekan! Zaten gün içinde de kitap okuma saatleri varmış, öğretmenler çocuklara kitap okuyorlarmış. Herşey çok güzeldi de, bizi düşündüren iki nokta bir önceki yuvaya göre sıkışık ve dar bir mekan olması, bir de uyku odasının yemekhanenin dibinde olup, aslında uyku saatleri dışında jimnastik salonu olarak kullanılması oldu. Öğretmenlerin meslek lisesi mezunu, üniversitede okuyan bayanlar olması da biraz tereddüte düşürdü beni... ama genel olarak pek sevdik burayı da!

Aslında, Çekirdek Yuva'yı alıp, Binbir Çiçek'in binasına koysak; ya da aslında yeri itibariyle, Binbir Çiçek'in binasını komple Çekirdek'in olduğu yere taşısak tam aklımdaki yuvayı bulmuş olacağım ama hiçbir şey mükemmel değil işte :)

Bu arada, çok rutin olduğu için yazmadım ama, tüm gezdiğimiz yuvalarda haftalık doktor kontrolü yapıyorlar. Sınıflar 6-10 kişi arası, çocuklarla gayet güzel ilgileniliyor. Hepsi temiz, derli toplu... yemekhaneleri de öyle, uyku odaları da. Merak edenler için yazmış olayım...

Uzun sözün özü, bir değil iki yuva bulduk; ama, kara veremiyoruz şimdi de! Ben, bu yazıyı yazarken karar vermeye yaklaşırım, diye düşünmüştüm (hani düşüncelerimi toplayıp yazacağım ya) ama iyiden iyiye kafam karıştı!

Hadi topu bu sefer size atayım: Siz ne dersiniz?

NOT: Aslında, Binbir Çiçek'in cumartesi günleri müzik saatleri oluyormuş. Hilal Hanım bizi de davet etti... baba ve minik adam bir cumartesi ziyaret edecekler bakalım. Böylece, minik adamın da sevip sevmedğini anlayabiliriz belki...