Huzur...

Bir pazar günü... geçtiğimiz pazar günü.

Kocam meşhur koltuğunda gazetesini okuyor. Balkonumuzun kapısı açık, öğleden öncenin esintisi perdeleri havalandırıyor yavaş yavaş, gelip bize bir selam verip içeri giriyor. Sardunyalarımın kokusunu getiriyor belli belirsiz. Ben, kanepeye uzanmış, kitabımı okuyorum: Amin Malouf, Yüzüncü Ad. Bu adamı çok sevdiğimi düşünüyorum, okumak keyif veriyor.

Çınar uyuyor diye düşünebilirsiniz... hayır, uyumuyor. Odasında, oyuncaklarıyla oynuyor. Bir yandan da bıdır bıdır konuşuyor. Kurduğu cümleler havada uçup kitabın kelimelerinin arasına giriyor. Gülümsüyorum... Ne zaman böyle susmaksızın konuşmaya başladı bu minik adam? Ne zaman anlamlanmaya başladı kurduğu cümleler? Sonra Ahmet de fark ediyor salona dolan kelimeleri, bakışıp kıkırdıyoruz. Çok ses çıkarmamaya çalışıyoruz; çünkü büyü bozulabilir.

O pazar günü, herkes kendi dünyasında, ama dünyaları da iç içe, huzur içinde vakit geçiriyor evimizde. Hem de uzunca bir süre...

NOT: Son zamanlarda yaşamaya başladık böyle zamanları... Çınar 2,5 yaşını geçtikten bir süre sonra. Ondan öncesinde bizim ev de, Çınar'ın ayakta olduğu zamanlarda karnaval alanlarından farksızdı :) Büyümenin, büyümesinin güzel yanlarından biri bu: kendini fark etmesi, kendiyle zaman geçirebileceğini anlaması ve bunu değerlendirmesi. Bizim için nefes almak anlamına geliyor, onun için de kendini tanıması, anlaması, yetebilmesi... kısacası, büyümenin bu aşamasını çok sevdim ben; her iki taraf da oldukça kazançlı!